Άννα Πειρουνίδου

Η Αννα Πειρουνίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ξάνθη όπου διδάχτηκε και την τέχνη της ραπτικής.Στην Αθήνα ήρθε το 1968 όπου συνέχισε ν`ασχολείται επαγγελματικά με τη ραπτική. Το 1972 γνωρίζει τον Hπειρώτη ζωγράφο Βασίλη Σταύρου, καθώς και άλλους καλλιτέχνες κι έτσι έρχεται σε επαφή με τη ζωγραφική, παίρνοντας και τις βασικές γνώσεις σύνθεσης και σχεδίου.Χωρίς ακαδημαϊκές σπουδές, άρχισε να ζωγραφίζει τα πρώτα της έργα με μολύβι κι ύστερα με χρώμα αποδίδοντας τις λεπτομέρειες με ιδιαίτερο προσωπικό ύφος.

Εκθέσεις :

1975 Πανελλήνα έκθεση “Ζάππειο Μέγαρο”, κατάλογος σελ. 76.–1977 Αίθουσα “Συλλογή”, (Β.Σοφίας 4) ομαδική έκθεση —1999 Γκαλερί “Χρυσόθεμις” Αθήνα, ατομική έκθεση-κατάλογος–1997 “Ζάππειο Μέγαρο” Πανηπειρωτική έκθεση-( κατάλογος σελ.102) —2011 “Εν αρχή ήν…ο τόπος” Ομαδική Ηπειρωτών Βουργαρέλι Άρτας. – –2011, 2012, 2013 “Αθαμανικό Κέντρο Τέχνης“ ομαδικές έκθέσεις.

·Xαμηλοί τόνοι

«Απ` το τοπίο των εσωτερικών χώρων και της καθημερινής συνάφειας με αντικείμενα που αποτυπώνουν συμπεριφορές, βιώματα και μνήμες, η ¨Αννα Πειρουνίδου εμπνέεται κι επιλέγει τα θέματά της. Με λαϊκότροπη αντίληψη κι αισθαντικότητα γύρω από τα χρώματα και τις φόρμες, η ζωγράφος επιδιώκει να μεταφέρει στον θεατή της το κλίμα και κυρίως το ύφος μιάς ζωής χαμηλών τόνων και ψιθύρων. Οι λάμψεις, οι διαφάνειες, και οι αντανακλάσεις του φωτός και των σκιάσεων πάνω σε αντικείμενα και μοτίβα, αποκαλύπτουν μια προσεκτική προσέγγιση των θεμάτων της που φανερώνει πέρα από την αγάπη, την πολύχρονη συναναστροφή της ¨Αννας Πειρουνίδου με ό ,τι το βλέμμα περιεργάζεται και θωπευτικά ψαύει, προκειμένου ο χρωστήρας να αγγίξει τις μύχιες ιστορίες των πραγμάτων. Εκείνων που ο χρόνος περνά από πάνω τους και σβήνει τις εντάσεις, καλύπτοντάς τα με την αχλύ της λήθης και της σιωπής.

Η ¨Αννα Πειρουνίδου , με σεβασμό και τρυφερότητα, αναδεικνύει τις χειρονομίες και τις ιδιομορφίες, τις συνήθειες και τις καταθέσεις ενός κόσμου που χάθηκε, χωρίς να λησμονιέται. Το ενδιαφέρον της ζωγράφου στρέφεται περισότερο στην χρωματική και μορφολογική απόδοση των αντιθέσεων που τυχαία συμβιώνουν, όπως το υφασμάτινο κέντημα και το κρυστάλλινο δοχείο πάνω σ`ένα τραπέζι, το μπακιρένιο σκεύος και τα βότσαλα της θάλασσας, το ξυλινο έγχορδο όργανο ακουμπισμένο αναπαυτικά στις μαξιλάρες και στο βελούδινο κάθισμα να βουλιάζει τις νότες του νοτίζοντας με τη δροσιά των παλιών του ήχων τις κρεμασμένες αναμνηστικές φωτογραφίες στον τοίχο.

Η σκηνοθεσία και η σκηνογραφία μιας ζωής λεπτομερειών που περνά στο περιθώριο της παρατήρησης και της νοσταλγίας, με τις χροιές και τις βαθμιδωτές αποχρώσεις της, με την ευκρίνεια και τις διακυμάνσεις τής ρευστότητας ενός χρόνου που η ¨Αννα Πειρουνίδου τον αναπολεί, περιθάλποντας τα υπολείμματα των αλλοτινών του ρυθμών, μας φανερώνει την ειλικρίνεια των προθέσεων της ζωγράφου. Μέσα από την ματιά της μας μεταγγίζει τη συγκίνησή της και κυρίως την ανιδιοτελή της αθωότητα, που σήμερα πια την συναντούμε μόνο στα παιδιά και σ`όσους μπορούν ακόμη να δημιουργούν παραμύθια ».

Αθηνά Σχινά

Θεωρητικός-ιστορικός τέχνης — Φεβρουάριος 1999